Caribische Sint: 'Bieren krijg je niet in de hemel'

We zijn (bijna) binnen! Sinds kort zijn we ingeschreven in de registers van Curaçao. We mogen officieel langer blijven dan een toerist. Een Sedula, de identiteitskaart, hebben we nog niet. De kids zijn nog niet ingeschreven en hangen ergens tussen de systemen in Nederland en Curaçao. Lekker rustig aan, we zijn hier pas vier maanden. Of moet ik 'al' zeggen? De tijd vliegt zo snel voorbij en ook hier wordt het leven 'normaal'. Alhoewel...we beleven onze eerste Caribische december. We hebben kennis gemaakt met de Samba Sint en aten taaitaai op het strand bij dertig graden.

Afgelopen weekend hadden we de Curaçaose Sint viering, met de 'coolste Sint' van de wereld. Het filmpje van deze Sint ging vorig jaar al viral, omdat dit zo bijzonder is. Sint en zijn Sambapieten gaan helemaal los. Bij deze Curaçaose Sint gaat het dak eraf. "Als je die muziek hoort, dan heb je gewoon even zin om links en rechts te gaan", zegt de Sint hierover. Dat maakten we mee. Sint en de Pieten dansen Samba, zingen, rappen en geven cadeaus. Zonder onnodig mijn vingers te branden aan de discussie over Sinterklaas in Nederland, wil ik de Curaçaose Sint aanhalen: 'hier is het gewoon feesten, het is niet van racisme of van kleur, niks. Het is gewoon feest en we houden ons bezig met dat. Met die andere dingen houden wij ons zeker niet bezig hoor. Als we helemaal klaar zijn 's avonds, dan komen de bieren op tafel. Want die krijg je niet in de hemel hoor, daarom drinken we alle bieren hier.' Dit feest mochten we bij zijn en wat een ervaring is dat!

Thuis voelt als thuis. Maar dan op Curaçao. Het is bijzonder dat je zo snel weer een nieuw thuis creëert. Ondanks dat alles verandert: land, baan, huis. Met pakjesavond hebben we de bbq aangestoken. En kerst gaan we dit jaar vieren in Colombia, waar we volgende week naartoe vliegen. Natuurlijk zijn er ingewikkelde momenten. Belangrijke momenten van familie en vrienden waar je even niet bij kunt zijn. Zaterdag moet ik afscheid nemen van mijn lieve ouders, die nu bij ons zijn. Dat wordt weer heel moeilijk. Soms wil je dan terug naar Nederland. Maar de geur van de zee, de vergezichten op Westpunt, de tropische vogels die je dagelijks wakker zingen en de nieuwsgierige leguaan die me aankijkt terwijl ik dit stuk schrijf, laten je weer beseffen dat deze ervaring te uniek is om te laten gaan.

Bon Pasco i Feliz Aña Nobo!