Tropische regen & Hazes

Vlak voor het vertrek naar Curaçao kreeg ik bij de drogist een gratis cd van André Hazes. Aangezien we recentelijk goede Nederlandse avonden hebben gehad op Hazes, stak ik de cd in m'n tas. Afgelopen vrijdag regende het voor het eerst sinds onze komst op Curaçao. Een kleine bui, maar het leek me een mooi moment om Hazes in de cd-speler van m'n Japanse barrel te knallen. Met 'de zomer in mijn bol' over de Julianabrug rijden is bijna net zoiets als erwtensoep eten in je bikini, maar het gaf een goed gevoel.

Over muziek gesproken... Deze week zijn we naarstig op zoek naar een goede oppas. We willen namelijk naar Curaçao North Sea Jazz. Dit heeft half Curaçao natuurlijk in gedachten, dus helaas heeft de oppascentrale niet onze eerste keuzes beschikbaar. We krijgen waarschijnlijk de uitgerangeerde B-lijst aangeboden en dat is dan ook niet echt betrouwbaar te noemen. Uiteindelijk komt onze oppas op de eerste afspraak veel te laat en op het avondje proefdraaien belde ze netjes af op het tijdstip van starten. "Ik ben hier druk mevrouw, dus ik kan niet komen. Sorry." Eh... verbijsterd hang ik de telefoon op. En we zijn heel blij dat we op die avond geen kaarten voor North Sea Jazz hebben. Uiteindelijk krijgen we het toch rond en hebben we een geweldige oppasser, zodat we zaterdag alsnog kunnen gaan.

North Sea Jazz aan de Caribische zee, wat een belevenis. Drie podia bij Piscadera, waarvan eentje direct aan zee. Daar is het echter rustig. Het is al snel duidelijk waar een groot gedeelte van de keurig geklede bezoekers uithangt. Bij het enige binnenpodium met airco. Een lange, sfeerloze zaal, met lage systeemplafonds en waardeloos geluid wordt gevuld met de vergane glorie van Michael Bolton. Op het hoofdpodium speelt daarna Lenny Kravitz. Een legende. Alle oude hits komen voorbij. En dat is fijn. Het geeft een gevoel van euforie en saamhorigheid. Let love rule... in een flits is het voorbij en is het helaas alweer tijd... de hoogste tijd. Op naar North Sea Jazz Rotterdam 2017.