Poco poco

Een week in Willemstad vliegt voorbij en we leren zoveel. Huizen worden sowieso bij minimaal drie verschillende makelaars aangeboden, auto's hebben geen aanrijding gehad maar zijn zachtjes langs een lantaarnpaal gereden, leguanen lijken op plastic speelgoedbeesten en kinderen krijgen eerder zwemles dan dat ze fietsen met zijwielen.

We zijn op huizenjacht, autojacht, vergunningenjacht. Kortom: we hebben weer lijstjes. Na een dag bijkomen van de vlucht met onze asielkat, zijn we opnieuw begonnen. Dit keer met een fantastische uitgangspositie: een beachhouse aan zee. 's Ochtends de zee horen ruisen en vanuit je bed het water in rollen heeft een rustgevende werking. Op deze manier kom je makkelijk in de 'poco, poco mentaliteit', terwijl je het eigenlijk heel druk hebt.

We bezichtigen in twee dagen zeven huizen. Variërend van villa tot appartement aan het water. Een tijdelijk huis aan zee maakt je wel kieskeurig. Het is echter een luxepositie. Bijna alles heeft een zwembad en een grote tuin. Of bij minder ruimte kun je zelfs aan zee wonen. De keuze is nog niet gemaakt. Lieve vraagt bij elk huis: 'we wonen nu hier toch?' Ze spelen in alle tuinen en banjeren vrolijk achter ons aan. De kids klagen niet en genieten van de nieuwe dingen die ze meemaken.

Tussendoor doen we veel leuke dingen. Julièn heeft voor het eerst een leguaan aangeraakt (dacht dat het een plastic beest was en pakte hem meteen bij zijn staart). Stiekem stond ik op dag drie al op de surfplank bij Windsurfing Curaçao, waar ik meteen lid ben geworden. We zwemmen eindeloos in zee. Daarbij hoort natuurlijk ook zwemles. Lieve (3,5) had vandaag haar eerste les van Nelson. In zee dobberen met nog een paar kleine kids. 'Maak een rondje met je arm', is het thema van de eerste les. Achter elkaar aan, naar Nelson, een stralende, enthousiaste Antilliaan. De gevorderden leren zwemmen onder water. Ze zwemmen tussen de benen van Nelson door. Een geweldig gezicht. Zwemmen heeft hoge prioriteit. Ze leren hier eerder zwemmen dan fietsen met zijwielen. En dat is ook essentieel met zoveel zee en zwembaden op het eiland.

Levensbehoeften veranderen. Kleren en paraplu's verruilen we voor zonnebrand en duiken in zee. Onze oude Nissan Almera hopelijk voor een Jeep. Daarvoor zijn we nog hard op zoek. De mooiste verhalen krijg je aan de telefoon. "Rijdt de auto nog?", is meestal de eerste vraag. Het antwoord luidt: "ja, hij moet wel even naar de mecanic. En hij start alleen met booster cables." Ok... "En je had een aanrijding gehad?" Waarop de adverteerder zegt: "ja, het was niet echt een aanrijding. Ik ging zo heel langzaam en zacht helemaal langs een lantaarnpaal." We kijken nog even verder...