Emigreren met kilo's bagage & een schijtende kat

De zeecontainer stond vorige week voor de deur op de Hommelseweg in Arnhem. Na driekwart jaar dromen over wonen en werken in de Cariben, is het dan zover. We zijn vrijdag 12 augustus 2016 vertrokken naar Curaçao. Met ons hele gezin en natuurlijk met Baassie, onze asielkat.

Met zeven koffers, vijf stuks handbagage, een gitaar en een kat in een veredelde sporttas zwaaien we onze familie uit op Schiphol. Dit is een emotionele achtbaan, waardoor we bijna ons vliegtuig missen. Uiteraard kletsen we te lang en gaan we te laat door de controles. De kat is sloom van de verdovingspillen en laat zich gelukkig rustig pakken bij de controles. Daar zit je dan met je kat achter de gordijntjes van de fouilleringsruimte. Als deze wegschiet, wordt hij de huiskat van Schiphol. Dan krijg je hem nooit meer te pakken.

Uiteindelijk eindigen we rennend met teveel handbagage tussen de gates. Gelukkig vindt onze kleine peuter rennen op de loopbanden fantastisch en ligt de kleine man te slapen in de draagzak. We redden het allemaal net. Het schudden bevalt de kat iets minder en tijdens het boarden vliegt het kattenzand door de lucht. Verschrikt schiet er door mijn hoofd...hij zal toch niet nu gaan poepen?

En ja hoor. Als laatste het vliegtuig in, met teveel handbagage en met een bench vol kattenpoep. Gelukkig weten we allemaal dat de taxi naar de Polderbaan wel even duurt, dus ga ik als een idioot met Baassie de wc in. Ruimen wat er te ruimen valt. Nu vind ik een vliegtuig wc al niet zo fris, vraag me niet hoe dit rook toen ik er met Baassie in stond. Als de stewardess op de deur ramt met gebalde vuist, weet ik dat het hoog tijd is om te gaan zitten. We stijgen op naar Curaçao. Voor twee jaar. De Lamzac en hangmat in de tas. Kids (en kat) ingeladen. Zeecontainer op weg. Vrienden en familie uitgezwaaid. Het avontuur is begonnen.